သီးျခားကမၻာသို႔ အလည္တေခါက္္

ေက်ာ္စြာမိုး | ခရီးက မိနစ္ ၃၀ ေလာက္သာ သြားရသည္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္ သီးျခားကမၻာ တခုသို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီဟု ခံစားလိုက္ရ၏။ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေျမလမ္းတေလွ်ာက္ ေမာင္းႏွင္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ အိုကေလးေပၚတြင္ လိုက္ပါ သြားရင္း လြင့္တက္လာသည့္ ဖုန္မႈန္႔မ်ားကို ႏွာေခါင္းစည္းႏွင့္ ပုဝါက အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္ခဲ့။ ဆိုင္ကယ္က အဆင္းတခါ၊ အတက္တလွည့္၊ တဘက္တြင္ ေတာင္နံရံ၊ တဘက္က ေလွ်ာေစာက္၊ ၁ ေပသာသာခန္႔သာ ရွိေသာ လူသြားလမ္းကေလးတြင္ ကုန္းဆင္းကုန္းတက္မ်ားကို ေမာင္းႏွင္ေနသျဖင့္ ႐ိုလာကိုစတာ စီးေနရ သည္ႏွင့္ပင္ တူေနသည္။

ကရင္နီဒုကၡသည္စခန္း အမွတ္ - ၁ ျမင္ကြင္းမ်ား (ဓာတ္ပံု - ေက်ာ္စြာမိုး/ဧရာဝတီ)

က်ေနာ္တုိ႔ကိုေတြ႕ေတာ့ ထိုလမ္းကေလးတြင္ ေလွ်ာက္သြားေနသူမ်ားက လမ္းဖယ္ေပးသည္။ ကေလးမ်ား၏ မ်က္လံုးမ်ားက ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္တြင္ သူတို႔ သည္လည္း ခုလို ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္မ်ိဳး ဒီလမ္းမွာေ မာင္းႏွင္ႏိုင္ရမည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ေနဟန္ ရွိ၏။

အသံဆူညံလွေသာ ဤစက္တပ္ယာဥ္ အေဟာင္းကေလးက မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႔လျဖင့္ ေတာင္တက္ လမ္းတေလွ်ာက္ က်ေနာ့္ကို သယ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ သီးျခားကမၻာတခုသို႔ အေရာက္ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ေသးငယ္လွေသာ တဲကေလးမ်ား စုေဝးတည္ရွိသည့္ ဤေဒသတြင္ တခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႔က သစ္မ်ား၊ ဝါးမ်ားကို သယ္ေဆာင္ေနသည့္ အခ်ိန္၌ တခ်ိဳ႕က သူတို႔ရရန္ရွိသည့္ ခြဲတမ္းကို ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည္။ ကေလးမ်ား ကေတာ့ ညစ္ေပသည့္ အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ ခႏိုးခနဲ႔ ေက်ာင္းကေလးေရွ႕ တလင္းျပင္ ကစားကြင္းတြင္ ေဆာ့ကစား ေနၾကသည္။

လူငယ္၊ လူႀကီးအမ်ားစုက လံုျခည္မ်ားဝတ္ထားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ကြမ္းေသြးေၾကာင့္ နီေစြးေနၾကသည္။

ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ တဲငယ္တို႔မွာ ေတာင္ေစာင္းတြင္ တည္ရွိေနသျဖင့္ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ ခြဲျခားထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ အခိုင္အမာေဆာက္ထားသည့္ အိမ္ဟူ၍ တလံုးတေလမွ်ပင္ မေတြ႕ရပါ။ မီးမရွိ၊ တယ္လီဖုန္းမရွိ၊ ကတၱရာလမ္း ကြန္ကရိလမ္း မရွိ၊ ေျမလမ္းၾကမ္းတြင္ ေမာင္းႏွင္ သြားလာေနေသာ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ အနည္းငယ္ကိုေတာ့ ေတြ႕ရသည္။

ကရင္နီဒုကၡသည္ စခန္း အမွတ္ - ၁ က က်ေနာ့္ကို ဆီ္းႀကိဳသည္။ ထိုေနရာက ထိုင္းႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း၊ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ နယ္အတြင္းရွိ ဘန္႔မိုင္ႏိုင္စြိဳင္ ရြာမွ ၁၅ ကီလိုမီတာ အကြာတြင္ တည္ရွိသည္။

ဒုကၡသည္ စခန္းအတြင္း၌ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ကယားျပည္နယ္မွ ထြက္ခြာ လာရသည့္ ကရင္နီ တိုင္းရင္းသား ဒုကၡသည္ ၂ ေသာင္းေက်ာ္ ေနထိုင္ၾကသည္။ ဒုကၡသည္ စခန္း အမွတ္ - ၂ တြင္ ကရင္နီ မိသားစုေပါင္း ၄ ေထာင္ေက်ာ္ ရွိသည္ဟု သိရသည္။

ထိုင္း - ျမန္မာနယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ တျခားေသာ ဒုကၡသည္စခန္း ၈ ခုရွိေသးသည္။ ၎ ဒုကၡသည္ စခန္း ၁၀ ခုသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုေလာက္ကတည္းက ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ ႏွိပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းမႈေၾကာင့္ ထြက္ေျပးခဲ့ရေသာ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားတို႔ခိုလႈံရန္ ေပၚထြက္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒုကၡသည္စခန္း ၁၀ ခုတြင္ ဒုကၡသည္ စုစုေပါင္း ၁၄၈၀၀၀ ေက်ာ္ ေနထိုင္လွ်က္ ရွိသည္။

ထိုဒုကၡသည္မ်ားကို ထိုင္း - ျမန္မာ နယ္စပ္အေျခစိုက္ လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ အန္ဂ်ီအို အဖြဲ႕အစည္း ၁၁ ခုႏွင့္ တျခားေသာ အလွဴရွင္မ်ားက ေထာက္ပံ့ေပးလွ်က္ရွိသည္။

၂၀၀၇ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းက ကယားျပည္နယ္မွ လူေပါင္း ၈၁၀၀၀ ေက်ာ္မွာ အိုးအိမ္မ်ားကို ပစ္ခြာထြက္ေျပးခဲ့ရသည္။ ထိုသူတို႔သည္ ေတာတြင္းလံုၿခံဳရာႏွင့္ နယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ ပုန္းေအာင္းေနထိုင္ၾကေသာေၾကာင့္ သူတို႔ကို ေဒသတြင္း အိုးမဲ့အိမ္မဲ့မ်ား (IDPs) ဟု ေခၚသည္။ အစိုးရစစ္တပ္ႏွင့္ တိုင္းရင္း သား အတိုက္အခံ ပါတီ တခု ျဖစ္ေသာ ကရင္နီ တိုင္းရင္းသား တိုးတက္ေရးပါတီ (KNPP) တို႔၏ တိုက္ပြဲေၾကာင့္ ကရင္နီတိုင္းရင္းသား မ်ားမွာ အိုးအိမ္မ်ား စြန္႔ခြာ၍ ထြက္ေျပးခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ကရင္နီတိုင္းရင္းသား ၃ သိန္းေက်ာ္ရွိသည့္အနက္ ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ဒုကၡသည္မ်ားႏွင့္ IDPs မ်ား ျဖစ္ေနၾက ရသည္။ ယေန႔ IDPs ျဖစ္ေနသူမ်ားမွာ မနက္ျဖန္တြင္ ဒုကၡသည္မ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ပါသည္။ ဤဒုကၡသည္ စခန္း - ၁ အေနႏွင့္ မၾကာေတာ့သည့္ အနာဂတ္တြင္ တျခားေသာ ထိုင္းျမန္မာ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားကဲ့သို႔ လူဦးေရ တိုးပြားလာမည့္အေရးအတြက္ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားရဖြယ္ရွိသည္။

က်ေနာ္ေရာက္သြားသည့္ စခန္းအမွတ္ - ၁ အတြင္းရွိ ဒုကၡသည္အားလံုးလိုလိုတြင္ ရင္နာဖြယ္ တကယ့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ ဇာတ္လမ္းမ်ား ရွိေနၾကသည္။

ေက်ာင္းဆရာတေယာက္က သူ႔ညီျဖစ္သူကို ျမန္မာစစ္တပ္က ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး အေသသတ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာျပသည္။ သူ႔ညီမွာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေစာပိုင္း ကာလက ဤစခန္းတြင္ ေနထိုင္သည့္ သူရွိရာ သို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့ၿပီး မၾကာမီ အသတ္ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။

“က်ေနာ္တို႔ မိသားစု သူ႔ကို ဆံုး႐ႈံးလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ့္ညီအတြက္ က်ေနာ္ သိပ္ကို ဝမ္းနည္းရပါတယ္” ဟု ေက်ာင္းဆရာက တိုးတိတ္ေၾကကြဲစြာ ေျပာသည္။

စခန္းတြင္းရွိ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္ အရြယ္လူငယ္အမ်ားစုမွာ သူတို႔ေနထိုင္ရာ စခန္းအျပင္ တျခားေသာ ျပင္ပကမၻာအေၾကာင္းကို မသိၾက။ အဲဒီစခန္းကသာ သူတို႔၏ ကမၻာေလာကျဖစ္သည္။ သူတို႔အားလံုး အဲဒီစခန္းမွာပဲေမြးကာ အဲဒီမွာပဲ ႀကီးပ်င္းၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ပညာသင္ကာ အဲဒီစခန္းထဲမွာပင္ အိမ္ရာ ထူေထာင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စခန္းအဝင္တံခါးမွ ေက်ာ္လြန္ကာ ျပင္ပရွိ ထိုင္းႏိုင္ငံ ၿမိဳ႕တခ်ိဳ႕ကို ေရာက္ဖူးၾကသည္။

ကရင္နီတပ္္သားတဦး၏ သမီးျဖစ္သူ ေကမာလ္မွာ အသက္ ၂၃ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည္။ သူ႔ကို ေတာထဲမွာပင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ သူက သူ႔မိခင္ေဒသကို စိတ္မွန္းျဖင့္ပင္ ေဖာ္ျပႏုိင္ျခင္းမရွိေပ။ “က်မ သံလြင္ျမစ္ကိုေတာင္ တခါမွ မျမင္ဖူးဘူး” ဟု သူကေျပာသည္။

သူ႔မိခင္ေဒသကို ျမင္ရဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကေတာ့ ေမွးမွိန္လွ၏။ ေကမာလ္၏ ရည္ရြယ္ခ်က္က အေမရိကန္ ႏိုင္ငံတြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ အေျခခ်ရန္ျဖစ္သည္။

တျခားေသာ ဒုကၡသည္မ်ား၏ ရည္ရြယ္ခ်က္ကလည္း သူႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ စခန္း - ၁ ထဲရွိ ဒုကၡသည္ ၂ ေသာင္းအနက္ ၅၀၀ သာအေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အေျခက်ၿပီးျဖစ္၏။ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး စခန္းတြင္ ေနထိုင္လွ်က္ရွိသည့္ က်န္ ဒုကၡသည္မ်ားမွာ သူတို႔အလွည့္ ေရာက္လာမည့္ အေရးကို ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေစာင့္ဆိုင္းေနရသည္။

က်ေနာ္အဲဒီစခန္းက ျပန္ထြက္လာေတာ့ ညေနခင္းေနေရာင္ေအာက္တြင္ ျခင္းလံုး ခတ္သူခတ္၊ ေဘာလံုးကန္သူကန္ျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ ေနၾကေသာ လူငယ္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ၾကမ္းတမ္းေသာ လမ္းကိုျဖတ္ကာ သက္ေသာင့္သက္သာရွိလွေသာ မယ္ေဟာင္ေဆာင္ သို႔ျပန္ေနရသည့္ က်ေနာ့္အေတြးထဲတြင္ေတာ့ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာက ေနရာယူေနသည္။

ပံုမွန္ဘဝမ်ားကို ရဖို႔ သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေစာင့္ၾကရမလဲ၊ ဒီ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြ ကေကာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ တည္ရွိ ေနမွာလဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ...။

ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာလဲ ဟူသည့္ေမးခြန္းအတြက္ “အုပ္ခ်ဳပ္သူ စစ္ေခါင္းေဆာင္တို႔က ျပည္သူလူထုကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္၊ ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ခြင့္ ဘယ္ေတာ့ေပးမွာလဲ” ဟူ၍ ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ ရမည္ျဖစ္ပါသည္။

ေက်ာ္စြာမိုးေရးသားသည့္ A Journey to another World ကို ဆီေလွ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုသည္။

souece by : http://www.irrawaddy.org/bur/index.php?option=com_content&view=article&id=699:2009-02-10-12-04-28&catid=2:article&Itemid=14