ေဆာင္းပါး ဒိုမိနစ္ ေဖာ္လ္ဒါ ဧရာ၀တီ | ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ခိုး၀င္၍ သမိုင္း၀င္ လူထုအံုႂကြမႈႀကီးကို ကမၻာ ့ျပည္သူမ်ား သိရွိႏိုင္ရန္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ရသည့္ သတင္းေထာက္ တဦး၏ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကို ဒိုမိနစ္ ေဖာ္လ္ဒါက အမွတ္တရ ျပန္ေဖာ္ျပထားသည္။
 ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၈၈ လူထု အုံၾကြမႈကို အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲၿပီးေနာက္ လုံၿခံဳေရးယူထားသည့္ စစ္သားမ်ား။ (Photo: Dominic Faulder) |
ဤကာလမ်ားက မိမိအတြက္ မေမ့ႏိုင္သည့္ ရက္သတၱပတ္မ်ား ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မိမိက မိမိအစီအစဥ္ျဖင့္ မႏၱေလးသို႔ တက္ သြားခဲ့သည္။ အခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားက ေျပာသလို ဒုတိယကမၻာစစ္ၿပီးကာလမွစ၍ အႀကီးဆံုး မိုးရြာသြန္းသည္ ဆိုသည့္ၾကားမွ အခ်ိန္မီ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဤျဖစ္ရပ္မ်ားက ယံုၾကည္ရန္လည္း ခက္ခဲ လွသည္။ ရုတ္တရက္မိုးႀကီးရြာခ်လိုက္သည့္ အေပၚလူအမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္မွာ အမွန္ပင္ ျဖစ္သည္။ စပါးႏွံမ်ားလည္း ႀကီးထြားဖြံ႔ၿဖိဳးလာခဲ့ၾကသည္။ ၎ေနာက္ အလြန္ထက္ျမက္သည့္ မိမိ၏ ျမန္မာစကား ျပန္သူလည္းျဖစ္၊ အခက္အခဲမ်ားကို ကူညီေျဖရွင္းေပးသူလည္းျဖစ္သူ၏ အကူ အညီျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
သူက လိုလိုလားလားပင္ သူ၏ မိသားစုႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး အိမ္တြင္ ထမင္းဖိတ္ေကၽြး ဧည့္ခံသည္။ သူက မိမိကို ေနရာ တကာေခၚသြားသည္။ မထင္မွတ္ဘဲ ယခင္ပညာေရး၀န္ႀကီးေဟာင္းက မိမိကို ဘီယာ၀ယ္တိုက္ရန္လည္း သူက တိုက္ တြန္း ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူက မိမိကို ပဲခူးၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းသို႔ ခိုး၍ ေခၚသြား၍ နာမည္ႀကီးဆရာေတာ္ႀကီး ဦးအိႏၵာစာရကို လည္း ေတြ႔ခြင့္ရခဲ့ေသးသည္။ ဤဆရာေတာ္ႀကီးကို သူက အမွန္တကယ္ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္သူလည္း ျဖစ္သည္။
သက္ေတာ္ ၉၁ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္သည့္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သံဃမဟာနာယက အဖြဲ႔၏ ဦးစီးဆရာေတာ္ျဖစ္ၿပီး ေျပာရလွ်င္ ဤေျမ ေပၚတြင္ ၀ါေတာ္အႀကီးရင့္ဆံုး ဆရာေတာ္တပါးလည္း ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္က ဤေက်ာင္း၌ပင္ဆက္တိုက္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ မွစ၍ သီတင္းသံုးေနခဲ့သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ႏိုင္ငံျခား သတင္းေထာက္မ်ားကို ယခင္ကၾကံဳဆံုခဲ့ဖူးျခင္း မရွိပါ။ သည့္ အတြက္ေၾကာင့္လည္း မိမိတို႔ ေတြ႔ဆံုမႈအေပၚ သူက အနည္းငယ္ စိတ္၀င္စား စူးစမ္းေနခဲ့သည္။ မိမိအတြက္မွာမူ ဤအခြင့္ အေရးက ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ ႀကီးျမတ္သည့္ ဆုထူးတခုပင္ ျဖစ္သည္။
 ၈၈ အေရးေတာ္ပုံကာလ အစိုးရ၏ အၾကမ္းဖက္ၿဖိဳခြဲမႈေၾကာင့္ ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာ ရရွိခဲ့သည့္ ဆႏၵျပသူတဦး ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးတြင္ ေဆးကုသမႈ ခံယူေနရပုံ။ (Photo: Dominic Faulder) |
တကယ္တန္း ျဖစ္လာသည့္အခါ မိမိက ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ျဖစ္ရပ္ႀကီးကို တရက္မွ်ေနာက္က်၍ လြဲခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားဦးေဆာင္သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားက မထင္မွတ္ဘဲ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔တြင္ စတင္ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ အစိုးရက ႀကိဳတင္အသိေပးမႈမရွိဘဲ ေငြစကၠဴမ်ားကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့သည့္အေပၚ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ မိမိျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ရွိေနခဲ့သည့္ ရက္သတၱပတ္လံုးလံုး မည္သူကမွ် ဤသို႔ေငြစကၠဴမ်ား ဖ်က္သိမ္းလိမ့္မည္ ဆိုသည္ကို သဲလြန္စပင္ မရခဲ့ၾကေပ။ ဤအျဖစ္အပ်က္က တျခားမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုယ္ႏႈိက္က က်ဴးလြန္လိုက္သည့္ ခိုး၀ွက္မႈႀကီးဟု ေျပာလွ်င္ ရႏိုင္သည္။ လူအမ်ားက သူတို႔ႀကိဳးႀကိဳးကုတ္ကုတ္ ျခစ္ျခဳတ္စုေဆာင္းထားရသည့္ ေငြမ်ား တခဏအတြင္းမွာပင္ တန္ဖိုးမဲ့ျဖစ္ကုန္ၾကရသည္။
ဤျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ ၂၀ ကာလအတြင္း အစိုးရအာဏာပိုင္မ်ား အေနျဖင့္ လူထုဆက္ဆံေရး၊ ေငြေၾကး စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ ရာကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ လံုး၀ဆည္းပူးေလ့လာခဲ့မိပံု မရပါ။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္လည္း ေနာက္တႀကိမ္ ႀကိဳတင္ သတိေပးမႈ မရွိဘဲ ဒီဇယ္ႏွင့္ ဓာတ္ဆီေစ်းႏႈန္းမ်ား ကို အႀကီး အက်ယ္ ျမႇင့္တင္ခဲ့ျပန္သည္။ ဤသို႔ေလာင္စာဆီေစ်းျမႇင့္တင္မႈမွ ေန၍ လူအမ်ား၏ ေရရွည္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမႈမ်ားကို အစြန္းသို႔ထပ္မံ တြန္းပို႔ခ့ဲျပန္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ဆႏၵျပပြဲႀကီးမ်ား ထပ္မံ ျဖစ္လာၿပီး သံဃာမ်ားက ဦးေဆာင္၍ လမ္းေပၚ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ လူေပါင္းတသိန္းေက်ာ္ လမ္းေပၚထြက္၍ ဆႏၵျပပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကို ျပန္ၾကည့္ရလွ်င္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ရန္ပဲြႏွင့္ ရန္ကုန္အနီးတ၀ိုက္ ျဖစ္ရပ္မွစ၍ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားက တႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ လူထုအံုႂကြမႈႀကီး ျဖစ္လာေစရန္ တာစူလွ်က္ ရွိသည္။ သည္း အခံႏိုင္ဆံုးဟု ဆိုႏိုင္သည့္ ျမန္မာလူထုမ်ား ေနာက္ဆံုးမေက်နပ္ ထႂကြလာေစသည့္အေၾကာင္းမွာ အေျခအေနကို လူထုက တျဖည္းျဖည္း သိျမင္ သေဘာေပါက္လာမႈေၾကာင့္ဟု ဆိုရေပမည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းခ်ိန္မွ စတင္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ခ်မွတ္က်င့္သံုးလာခ့ဲသည့္ အံ့မခန္း ညံ့ဖ်င္းေသာ စီးပြား ေရး စီမံခန္႔ခြဲမႈမ်ားေၾကာင့္ နဂိုက ႂကြယ္၀ခ်မ္းသာသည့္ ႏိုင္ငံမွ အေထာက္အပံ့ခံ လူမြဲႏိုင္ငံဘ၀ က်ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ကုလ သမဂၢက ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈအနည္းဆံုး ႏိုင္ငံတခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံခဲ့ရသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ယခင္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအဖြဲ႔၀င္မ်ားအနက္မွ စိတ္ကူးမယဥ္၊ မေ၀၀ါးဘဲ အမွန္အတိုင္းျမင္သူ ဦးေအာင္ႀကီးက ေ၀ဖန္စာမ်ား အေစာင္ ေစာင္ေရးၿပီး လူထု၏ မေက်နပ္မႈ ကိုထပ္မံ အားျဖည့္ေပးခဲ့ျပန္သည္။ ဤေ၀ဖန္ စာမ်ားက လူထုအၾကား အက်ယ္အျပန္႔ မိတၱဴ ကူး၍ ျဖန္႔ေ၀ခဲ့ၾကသည္။
သာမန္လူတိုင္းလိုလိုက ဒီမိုကေရစီ၊ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ား လိုခ်င္ေနၾကသလို တျခား ႏိုင္ငံေရးအရ ဖြံ႔ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံမ်ားမွ လူမ်ား ရရွိခံစားႏိုင္ၾကသည့္ အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ရရွိခံစားလိုေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ ပထမဦးစြာ ရရွိလိုသည္မွာ ပို၍ ေကာင္းမြန္စြာ စား၊ ၀တ္ႏိုင္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ ကေလးမ်ားကို ပညာသင္ေပးလိုၾကသည္။ သတင္းစာဖတ္လို ၾကသည္။ ခရီးသြားလိုၾကသည္။ ဖ်ားနာသူမ်ားကို ေစာင့္ေရွာက္ ေပးမႈ ရလိုၾကသည္။ သူတို႔၏ ဦးေခါင္းထက္၌ လံုျခံဳေသာ အမိုးတင္ထားရွိလိုၾကသည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က ျပည္သူမ်ား ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္မွာ ရွင္းလင္းလွေသာ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား သာ ျဖစ္ၿပီး က်ဳိးေၾကာင္း ဆီေလ်ာ္သည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခု ၂၀၀၈ ခုတိုင္ ဤ ေတာင္းဆိုခ်က္ မ်ားမွာ မျပည့္၀ၾကေသးဘဲ ရွိေနပါသည္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ေရာက္သည့္အခါ မေက်နပ္မႈမ်ားက ဆူပြက္လာၾကၿပီ။ သို႔ေသာ္ အႀကီးအက်ယ္ လူထုအံုႂကြဆူပူမႈ ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မည္ဟု လူတိုင္းက ျမင္ေနၾကေပၿပီ။ မည္သူကမွ် သံသယရွိမေနၾကပါ။ လကုန္ခါနီးေသာအခါ ဦးေန၀င္း က ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠ႒ အျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္သြားခဲ့သည္။ သူက ႏုတ္ထြက္ခါနီး ထူးထူးဆန္းဆန္း စကား လံုးမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ၿပီး ပါတီစံုစနစ္က်င့္သံုးရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့သလို၊ ဆႏၵျပသူမ်ားကို ပစ္ခတ္ႏွိမ္နင္းရန္ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ က လက္ေႏွးလိမ့္မည္ မဟုတ္ေၾကာင္းလည္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ၿခိမ္းေျခာက္ သတိေပးခဲ့သည္။ ဦးေန၀င္းက သူ႔သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုးတြင္ လူထုကို မုန္႔ေကၽြး၍ အေပ်ာ့ဆြဲ ဆက္ဆံသည္ထက္စာလွ်င္ တုတ္ႀကီးႀကီးသံုး၍ ဖိႏွိပ္ဆက္ဆံခဲ့သူ သာ ျဖစ္သည္။
ဤတလလံုးတြင္ ဘန္ေကာက္မွေန၍ ႏိုင္ငံျခားသတင္းေထာက္မ်ားႏွင့္ ဓာတ္ပံုဆရာမ်ား တဖြဲဖြဲ ၀င္ေရာက္လာေနခဲ့ၾက သည္။ ထိုသူမ်ားအားလံုးက မီးေတာင္ႀကီး မည္သည့္အခ်ိန္တြင္ ေပါက္ကြဲလိမ့္မည္နည္းဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားၾကသူမ်ား ျဖစ္ သည္။ ျပည္၀င္ခြင့္ ဗီဇာက ၇ ရက္သာခြင့္ျပဳသည့္နည္းတူ အခ်ိန္ကိုက္ျဖစ္ေရးက အားလံုးအတြက္ အေရးႀကီးေနၾကသည္။ မည္သူမွ် ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ တရား၀င္သတင္းေထာက္အျဖစ္ လာေရာက္ၾကျခင္း မဟုတ္သလို၊ သတင္းေရးသား ေပးပို႔ေနၾက ရသည္မွာလည္း အိမ္မက္ဆိုးသဖြယ္ တထိတ္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ေနၾကရပါသည္။ ေက်ာင္းပုရ၀ုဏ္မ်ား၊ တန္ခိုးႀကီး သည့္ ေရႊတိဂံုဘုရားရင္ျပင္ႏွင့္ ၿမိဳ႕လယ္ လူစည္ကားရာေနရာမ်ားတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေျမေအာက္လႈပ္ရွား မႈမ်ား လည္း ပုန္းလ်ွဳိးကြယ္လွ်ိဳး စတင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ယေန႔ကာလမ်ားကဲ့သို႔ ပင္ လူနည္းစုကေလးျဖင့္ စတင္စုေ၀းၾက သည္။ ထို႔ေနာက္ လႈပ္ရွားသူမ်ားက ၿမိဳ႕ေနရာအႏွံ႔တြင္ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲေခၚသံ စာတန္းမ်ားကို ကပ္ၾကသည္။ လူ တိုင္း က တခုခုျဖစ္လာေတာ့မည္ကို သိေနၾကသည္။
အဆိုးရြားဆံုး ဖိႏွိပ္ေနေသာ္လည္း အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ခံစားမႈက လူအမ်ားၾကားတြင္ တီးတိုးျဖင့္ တေယာက္စကား တေယာက္နား ျပန္႔ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။
ဘီဘီစီ အသံလႊင့္ဌာနက အေရးအႀကီးဆံုး အစိတ္အပိုင္းကိုျဖည့္ဆည္းေပး၍ ေနာက္ဆံုး တိုက္ပြဲအခ်ိန္ကို ဆက္သြယ္ ျဖန္႔ျဖဴး ေပးခဲ့သည္။ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ နံနက္တြင္ စတင္မည္ဟု ႏိႈးေဆာ္ခဲ့သည္။ တနည္း ၈၈၈၈ တိုက္ပြဲႀကီး စတင္ရန္ တိုက္ပြဲေခၚခဲ့ၾကသည္။
ဤသတင္းစကားက လူငယ္သတင္းေထာက္တဦးျဖစ္သူ ခရစၥတိုဖာ ဂါးနက္စ္ (Christopher Gunness) ထံမွ စတင္ထြက္ ေပၚလာခဲ့သည္။ ဤသတင္းက လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ အမွန္တကယ္ေျပာဆိုေနၾကသည့္ စကားလံုးမ်ားကို အတိအက်အေျခ ခံ ထားသည့္ ၿပိဳင္ဖက္မရွိေသာ သတင္းထူးမ်ဳိးျဖစ္ေသာ္လည္း ဤအျဖစ္ကို ျမန္မာအာဏာပိုင္မ်ားကမူ ႏိုင္ငံတကာ ေသြး ထိုးလႈံ႔ေဆာ္မႈအတြက္ သက္ေသအေထာက္အထားအျဖစ္ ေဖာ္ျပအဓိပၸာယ္ျပန္ဆို၍ အသံုးခ်ခဲ့ၾကသည္။ အမွန္တြင္ဘီဘီစီ ေရဒီယိုက ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို စတင္ေခၚဆိုခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ၎က သပိတ္စတင္မည့္ေန႔ရက္ကို ေၾကညာေပးခဲ့ရံုသာ ျဖစ္ပါ သည္။ ဤရက္ကို တရား၀င္ပင္ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ၾကပါသည္။ လူအမ်ားက အစိုးရသတင္းဌာနမ်ားမွ သတင္းမ်ားကို ယံုၾကည္မႈမရွိဘဲ ဘီဘီစီသတင္းဌာနကိုပင္ လူတိုင္းက အားကိုးနားေထာင္ေနခဲ့ၾကပါသည္။ ဘီဘီစီသတင္းဌာန၊ ျမန္မာ ပိုင္း အစီအစဥ္က အမွန္တကယ္ပင္ နာမည္ရေနခဲ့ၿပီး တုံ႔ျပန္ေပးပို႔စာမ်ားကို တျခားေသာ အသံလႊင့္အစီအစဥ္ဌာန မ်ားမွ ရရွိသည့္စာမ်ားထက္ပို၍ ရရွိေနခဲ့ပါသည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ မိမိက ဘီဘီစီ ျမန္မာပိုင္းအစီအစဥ္သို႔ အလြတ္သတင္းေထာက္အေနျဖင့္လည္း ရံဖန္ရံခါဆိုသလို သတင္း မ်ားေပးပို႔ခဲ့ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ပ်က္ဖြယ္အမွန္အတိုင္း၀န္ခံရလွ်င္ ျမန္မာပရိသတ္မ်ားအၾကား မိမိကနာမည္ မေက်ာ္ခဲ့ပါ။ နာမည္ေက်ာ္ ခရစၥတိုဖာ ဂါးနက္စ္ကဲ့သို႔ လူသိမ်ားသည့္ အေျခအေနမ်ဳိး မေရာက္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း ၀န္ခံရပါလိမ့္ မည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလက အရာကိစၥတိုင္းတြင္ နာမည္လူအသိမခံဘဲ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ႏိုင္ငံအတြင္းရွိ သတင္းေထာက္မ်ားမွာလည္း မိမိတို႔အခ်င္းခ်င္း ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ရန္ကိစၥဟူ၍ အနည္းအက်ဥ္းမွ်သာ ရွိခဲ့ၾကပါသည္။
ရန္ကုန္တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားက ၾသဂုတ္လ ၃ ရက္ေန႔ ညေနပိုင္းမွစတင္၍ ဆက္တိုက္ျဖစ္ပြားလာခဲ့ပါ သည္။ ဤသို႔ဆႏၵျပပြဲမ်ား ေတြ႔ၾကံဳလိုက္ရသည့္အေျခအေနသည္ မိမိအတြက္ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ ျဖစ္ေနၿပီး လူအုပ္ႀကီး က ေရႊတိဂံုဘုရားမွေန၍ ၿမိဳ႕လယ္သို႔ ဆင္းလာၾကသည္။ ဆူးေလဘုရား၊ ၿမိဳ႕လယ္ အခ်က္အျခာေနရာမ်ားသို႔ ေရာက္လာ ၿပီး ဆူးေလဘုရားႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကိုျဖတ္၍ အေရွ႕ဘက္သို႔ ဆက္လက္ခ်ီတက္သြားၾကပါသည္။ သူတို႔က လူလိႈင္း လံုး ႀကီး ေနာက္ဆံုး မရုတ္သိမ္းမီ ကမၻာ့အင္အားႀကီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ၂ ခု ဟု ေျပာႏိုင္သည့္ အေမရိကန္ႏွင့္ အိႏၵိယသံရံုး မ်ား ေရွ႕ကို လည္း ျဖတ္၍ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကပါသည္။
ဤသို႔ သတၱိေျပာင္ေျမာက္စြာ အံတုၾကသည့္ျဖစ္ရပ္မွာ ေက်ာအတြင္းစိမ့္သြားေစေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ သို႔ ေသာ္လည္း ဓာတ္ပံုရိုက္ယူရန္အတြက္ အခက္အခဲရွိေနပါသည္။ ဆႏၵျပသူမ်ားက ကနဦးတြင္ သူတို႔ဓာတ္ပံုမ်ားရိုက္ယူမည္ ကို လိုလိုလားလား မရွိၾကပါ။ တခ်ဳိ႕သူမ်ားက မ်က္ႏွာမ်ားကို မျမင္သာေအာင္ စည္းထားၾကၿပီး တခ်ဳိ႕သူမ်ားကလည္း ကင္ မရာမ်ားကို တြန္းဖယ္ပစ္ၾကပါသည္။ ကင္မရာလြယ္ထားသည့္ ၾသစေၾတးလ် သံတမန္တဦးကိုလည္း ကားကို မီးရိႈ႔ပစ္မည္ ဟု ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ၾကပါသည္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအတြက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးသည္ဟု သကၤာမကင္းျဖစ္ခံရသူ ျမန္မာဓာတ္ပံု ဆရာတခ်ဳိ႕မွာလည္း ရိုက္ႏွက္ခံခဲ့ၾကရပါသည္။ ဤအေျခအေနျဖစ္ေနသည့္တိုင္ လံုျခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔မ်ားကို မျမင္ေတြ႔ခဲ့ ၾကရ သလို ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို တားဆီးဟန္႔တားရန္ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားလည္း မေတြ႔ၾကရပါ။ မိုးေရစိုရႊဲေနသည့္ ညေနခင္းထဲသို႔ ဆႏၵျပ သူမ်ားက အလွ်င္အျမန္တိုး၀င္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤညတြင္ပင္ (မဆလ) အစိုးရက ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ လည္စည္း ေရာင္စံုစည္းထားသည့္ တပ္ဖြဲ႔မ်ားက ဘက္နက္မ်ားတပ္ဆင္ထားသည့္ ေသနတ္မ်ား၊ လူစုခြဲ ေျပာင္းေခ်ာေသနတ္မ်ားျဖင့္ လမ္းမမ်ားေပၚသို႔ အင္ျပည့္အားျပည့္ ေရာက္လာၾကပါသည္။ ၈ ရက္၊ ၈ လ၊ ၈၈ ေန႔တြင္ အမွန္တကယ္ မည္သို႔ျဖစ္လာ မည္ကို မိမိ ေတြးထင္မွန္းဆ မထားေတာ့ႏိုင္ပါ။ အကယ္၍ ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္မႈမ်ား ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ဆူးေလဘုရားအနီးရွိ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမေရွ႕တြင္ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု မိမိတြက္ဆ ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့သည္။
မိမိက ပံုမွန္စတည္းခ်ရာ ကမ္းနားလမ္း စထရင္းဟိုတယ္တြင္ တည္းခိုေနခဲ့ရာမွ ျမန္မာႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားဌာနရံုး အနီးရွိ တည္းခိုခန္းတခုသို႔ ေျပာင္းလာခဲ့သည္။ ဤတည္းခိုခန္းက ေမွာင္မည္းညစ္ပတ္ေနေသာ္လည္း၊ ဘုရားတခြင္ႏွင့္ မဟာ ဗႏၶဳလပန္းျခံႏွင့္ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမတခုလံုးကို ဆီး၍ ျမင္သာသည့္ ျမင္ကြင္းကို ရထားသည္။
အမွန္တကယ္ပင္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္အတိုင္း ဤေနရာတြင္ ၈ ရက္၊ ၈ လ၊ ၈၈ ပစ္ခတ္သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ လူစုလူေ၀းႀကီးကို တေန႔လံုး ေအးခ်မ္းစြာဆႏၵျပခြင့္ေပးထားၿပီး လူစုခြဲရန္ ျငင္းဆန္သည့္အခါ စစ္တပ္က စတင္၍ ပစ္ခတ္ ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဤျမင္ကြင္းကို မိမိျမင္ခြင့္မသာခဲ့ပါ။ မိမိကို မိမိ၏သတင္းစာ အယ္ဒီတာက ႏိုင္ငံမွထြက္ခြာရန္ အမိန္႔ေပး လာခဲ့သည္။ အကယ္၍ မိမိကဆက္ေနခဲ့လွ်င္ ၾသဂုတ္လပထမပတ္အတြင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္မ်ားကို မ်က္ျမင္သက္ေသ အျဖစ္ တင္ျပႏိုင္မည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ား ရွိမေနမည္ကို သူတို႔က စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ မိမိက မခြာခ်င့္ခြာခ်င္ျဖင့္ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္ ေန႔တြင္ ျမန္မာျပည္မွ ခြာခဲ့ရသည္။ မိမိသယ္ေဆာင္လာသည့္ ကင္မရာမ်ားႏွင့္ ဖလင္အထုပ္ႀကီးကို မဂၤလာဒံုေလဆိပ္တြင္ မည္သည့္အရာရွိကမွ် စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းမခံရဘဲ လြတ္လာခဲ့သည္။ မိမိထြက္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္တြင္ မိမိကိုယ္စားတာ၀န္ ေပးခံရသူႏွင့္ တျခားမိတ္ေဆြ ၂ ဦးကို ေဆးေပါ့လိပ္မီးခိုးျပာမ်ား ေ၀ေနသည့္ လူသူ ရႈပ္ေထြး၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ ေနေသာ ေလဆိပ္ဧည့္ႀကိဳေနရာတြင္ ေတြ႔လိုက္ရေသးသည္။ ဤအဖြဲ႔မွ ဓာတ္ပံုဆရာတဦးမွာ ၾသဂုတ္လ ၉ ရက္ေန႔တြင္ ဖမ္းဆီးခံ ရ ၿပီး ျပန္ႏွင္ထုတ္ခံခဲ့ရသည္။
ဘန္ေကာက္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ မိမိအဖို႔ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည္။ မိမိက ဓာတ္ပံုမ်ား စုေဆာင္းရင္း ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အေျဖရႏိုင္ဖြယ္မရွိဘဲ ပြဲၾကမ္းေနသည့္ သတင္းျဖစ္ရပ္မ်ား စုေဆာင္းရင္းျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေန ခဲ့ရသည္။ ၈-၈-၈၈ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ခန္႔မွန္းေျခအားျဖင့္ အရပ္သား ၃,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ၾကရၿပီး မ်ားစြာလည္း ထိခိုက္ ဒဏ္ရာရရွိခဲ့ၾကသည္။ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနၾကသည့္ သံတမန္မ်ားက သူတို႔ရႏိုင္သမွ်ေဆး၀ါးမ်ားစုေဆာင္း ကာ ေပးပို႔ၾကသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အထက္ပိုင္း ေဒသမ်ား၌ ေဆးရံုမ်ားတြင္ ဘာမွ်မရွိဘဲ ဟာလာဟင္းလင္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဒဏ္ရာရသူအမ်ားအျပားမွာလည္း ေသေကာင္ေပါင္းလည္း ဒဏ္ရာရထားၾကေသာ္လည္း သူတို႔ အိမ္မ်ား ၌သာ ႀကိတ္၍ကုသေနၾကသည္။ သူတို႔က ဤသို႔ အိမ္မ်ားအတြင္း ပုန္းေအာင္းကုသေနၾကေသးသည္ကမွ အာဏာပိုင္မ်ား ရန္မွ လံုျခံဳေရးအတြက္ ပိုေကာင္းသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္ေနၾကသည္။
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၊ ဦးတင္ဦး၊ ဦးေအာင္ႀကီး၊ ဦးႏု အပါအ၀င္အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ မင္းကိုႏိုင္စသည့္ေက်ာင္း သားေခါင္းေဆာင္မ်ားလည္း ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔က တညီတညြတ္တည္း မေပါင္းစည္းႏိုင္ဘဲ ရွိေန ၾကသည္။ အာဏာပိုင္မ်ားဘက္ကလည္း အေျခအေနကို အစားထိုးျဖည့္ဆည္းရန္ တျခားေခါင္းေဆာင္မရွိသည္ႏွင့္အတူ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ဦးေဆာင္သည့္ ခ်ိနဲ႔နဲ႔ ယာယီအစိုးရျဖင့္ အစားထိုးလာခဲ့သည္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္မွာ တခ်ိန္က လူအမ်ားေလးစားၾကသည့္ ေရွ႕ေနတဦးျဖစ္ၿပီး ဦးေန၀င္းအေၾကာင္း ေကာင္းေၾကာင္းခ်ီးမြမ္းခန္းဋီကာ ဖြင့္ေရးေပး ခဲ့သူ လည္း ျဖစ္သည္။
စက္တင္ဘာ ဒုတိယပတ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် အေတာမသတ္ႏိုင္သည့္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားႏွင့္ မည္သို႔မွ် ခရီးမေရာက္ႏိုင္ ေၾကာင္းေတြ႔လာၾကရသည္။ စစ္တပ္က အခ်ိန္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ အခ်ိန္သင့္သည္ႏွင့္ တရွိန္ထိုး ျပန္တိုက္ခိုက္ႏိုင္ ရန္အတြက္ အခ်ိန္ေစာင့္ေနသည္။ စက္တင္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ တိုင္းျပည္မွ ထြက္ခြာခဲ့ရသည့္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသတင္း ေထာက္ လူနည္းစုအနက္ သတင္းေထာက္တဦးကပင္ မေရွးမေႏွာင္းတြင္ အာဏာသိမ္းေတာ့မည့္ အေျခအေနကို သူ ကိုယ္တိုင္ မရိပ္မိခဲ့ဟု ဆိုပါသည္။
ေနာက္ဆံုး စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ရက္အနည္းငယ္ၾကာ သြား ေရာက္ခြင့္ ရခဲ့ပါသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္တခုလံုးက ထိတ္လန္႔ ေသြးပ်က္ေနခဲ့သည္။
ေနာက္ႏွစ္ပတ္အၾကာ အခ်ိန္ကုန္ၿပီးေနာက္ပိုင္းတြင္မူ ရွိႏိုင္သမွ်ေသာအေရးပါသည့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို မိမိသိလာရပါ သည္။ မိမိက တတ္ႏိုင္သမွ်စြမ္းအားျဖင့္ မျပည့္စံုေသးသည့္ ႏိုင္ငံေရးပေဟဠိကားခ်ပ္ကို အေျဖညိႇပံုေဖာ္ၾကည့္ရန္ ႀကိဳး ပမ္းၾကည့္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္တခုလံုးက ၿပိဳကြဲလဲက်ေနၿပီး ေမွာင္မည္းေနသည္။ ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ကိုလည္း ဆက္လက္ ခ်မွတ္ထားျဖစ္သည္။ ေနရာတိုင္းတြင္ စစ္တပ္က လမ္းပိတ္ဆို႔တားဆီးမႈမ်ား ရွိေနၿပီး ဆူပူသူ သူပုန္မ်ားဟု သတ္မွတ္ ခံထားရသည့္ ေတာင္ႏွင့္ ေျမာက္ဥကၠလာပေနရာမ်ားကို စစ္တပ္က ပိတ္ဆို႔ထားေသာေၾကာင့္ သြား၍ မရႏိုင္ၾကပါ။
ေအာက္တိုဘာလ ၁ ရက္ေန႔တြင္ မိမိက ဆူးေလဘုရားသို႔ ျပန္ေရာက္လာပါသည္။ တဒါဇင္ေက်ာ္ခန္႔ ရွိသည့္ ဟီးႏိုး ထရပ္ ကားမ်ားက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအနီး ရပ္ထားၾကၿပီး ေျချမန္တပ္မ ၂၂ မွ ရဲေဘာ္မ်ားက တပ္စြဲထားၾကပါသည္။ သူတို႔က မနက္ တိုင္း ေသနတ္ လွံစြပ္တပ္၍ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အသင့္အေန အထားျဖင့္ ရွိေနၾကပါ သည္။ ခါးေဘးတြင္ ဓားလြယ္ႀကီးခ်ိတ္ထားသည့္ စစ္တပ္အရာရွိတဦးက ထိုစစ္သားမ်ား၏ေနာက္နားရွိ ပန္းျခံနံရံကို မွီ၍ ထိုင္ေနသည္။
ဤသို႔ အင္အားျပေနျခင္းျဖင့္ က်န္ရွိေနေသးသည့္ လူထုအံုႂကြမႈကို အဆံုးသတ္သြား ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၎တို႔က အႏိုင္ယူ လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း တနည္းတဖံုအား ျဖင့္ သြယ္၀ိုက္၍ ၿခိမ္းေျခာက္ျပသရာ ေရာက္ေစပါသည္။ လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ မည္ သည့္လႈပ္ရွားမႈမွ ရွိမေနပါ။ မျမင္ရသည္လည္း မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ မိမိက ဘုရားေစာင္းတန္းမွေန၍ ေကာင္းေကာင္းျမင္ႏိုင္သည့္ ေနရာကို ရထားပါသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက က်ည္ဆံရာမ်ား ျဖင့္ အေပါက္မ်ားျဖစ္လွ်က္ ရွိေနပါသည္။
မိမိ၏ အိပ္ထဲရွိ ကင္မရာကို ရယူရန္ ႀကိဳးစားေနစဥ္ကာလကို သတိရေနပါေသး သည္။ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပင္ အေမွာင္ရိပ္ ထဲမွ တစံုတေယာက္ေပၚထြက္လာၿပီး မိမိကိုတားျမစ္ပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေနရာအႏွံ႔ ျဖန္႔က်က္ထားသည့္ ေထာက္လွမ္း ေရးကြန္ယက္က ျပန္၍ ေခါင္းေထာင္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ မိမိက အိပ္ကို ေကာက္ကိုင္၍ ပူေလာင္လွသည့္ သံမဏိခေမာက္ မ်ားကို ေဆာင္းထားၾကေသာ စစ္သားမ်ား တန္းစီထားသည့္ေနာက္မွ၊ အရိပ္ေအာက္တြင္ ထိုင္ေနသူ စစ္တပ္အရာရွိ ေနာက္ မွ တိတ္တဆိတ္ ျဖတ္၍ ေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္ စကားစၿမီေျပာရန္၊ ေဆးလိပ္အတူတူေသာက္၍ မိတ္ဖြဲ႔ရန္ ၾကံစည္၍ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း တစံုတခုက ေျပာေနပါသည္။
မိမိက ဗီဇာကုန္ၿပီးေနာက္ တပတ္တိတိၾကာ သက္တန္းလြန္၍ ေနခဲ့သည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ ႏိုင္ငံအတြင္းရွိေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံ ျခားသားအနည္းငယ္အနက္ မိမိကို သတင္းေထာက္တဦးအျဖစ္ ယူဆရန္ အေၾကာင္းမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မည္သူကမွ် မိမိကိုတားဆီးရန္ မႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကပါ။ မိမိ၏ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားတြင္ လွ်ဳိ႕၀ွက္သိပ္သည္းလွသည့္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ မင္းကိုႏိုင္ႏွင့္ပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ လံုျခံဳရာအိမ္တလံုးတြင္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ေလဆိပ္တြင္ ဒဏ္ ေငြေဆာင္ရမည့္ တိုကင္လက္မွတ္တခုလည္း ရလာခဲ့သည္။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးအရာရွိကို ၎၏ေဖၚေရြစြာ ဆက္ဆံမႈ အတြက္ အေမရိကန္ ၁၀ ေဒၚလာဆုခ်ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရက္လြန္ ေနထိုင္ခဲ့သည္မွာ တန္ဖိုးရွိသည္ဟု ဆိုရပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔ ဆူပြက္မတည္ၿငိမ္ရွိေနသည့္ အခ်ိန္ တြင္ ေအးရွား၀ိက္ခ္ မဂၢဇင္းအတြက္ မိမိက သတင္းအစီရင္ခံခ်က္မ်ား စဥ္ဆက္မျပတ္ ေပးပို႔ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ဂ်ာနယ္ ၁၂ ေစာင္ တိုင္တိုင္ ျမန္မာသတင္းကို ထည့္သြင္းေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ႏိုင္ငံျပင္ပသို႔ေရာက္သည့္တိုင္ အထူးသတင္းမ်ားႏွင့္ အေရးႀကီး ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းခန္းမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္၍ ေရးသားေဖာ္ျပႏိုင္ခဲ့ပါ သည္။
မိမိ၏ ေနာက္ဆံုးရက္မ်ားတြင္ အသစ္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည့္ ေရြးေကာက္ပြဲေကာ္မရွင္ကိုလည္း ဆက္သြယ္ေတြ႔ဆံုခဲ့ရသည္။ ဤ သည္မွာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ အစိုးရအဖြဲ႔အစည္းတခုႏွင့္ မရည္ရြယ္ဘဲ ေတြ႔ဆံုရသည္ျဖစ္ၿပီး ထိုသူမ်ားကပင္ စစ္အာဏာ သိမ္းအစိုးရျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားမႈ တည္ေဆာက္ေရးအဖြဲ႔၏ ဥကၠ႒ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးေစာေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေမး ျမန္းခြင့္ ရရန္ ေလွ်ာက္ထားသင့္ေၾကာင္း တိုက္တြန္းအၾကံျပဳခဲ့ၾကပါသည္။
ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစာေမာင္ႏွင့္ ေတြ႔ဆံုႏိုင္ရန္ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရရွိခဲ့ပါသည္။ ဤအေတြ႔အၾကံဳ မွာလည္း မိမိအတြက္ အဆန္းတၾကယ္ရွိလွသည့္ အေတြ႔အၾကံဳတခုပင္ ျဖစ္သည္။ မိမိက တရား၀င္ဗီဇာျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ပါ သည္။ မိမိကို စစ္တပ္ေထာက္လွမ္းေရးဌာန အရာရွိတဦးက ေတြ႔ဆံုၿပီး ပံုမွန္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား ျဖတ္သန္းကာ ေနာက္ဆံုး ၂၄ နာရီ ႀကိဳတင္အသိေပး၍ စထရင္းဟိုတယ္မွ ေတြ႔ဆံုရမည့္ေနရာသို႔ ေခၚသြားခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က ခန္႔အပ္ခံရသူ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဦးအုန္းေဂ်ာ္က ဧည့္ခန္းမတြင္ ေစာင့္ဆိုင္း၍ မိမိကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဧည့္ ခန္းမမွာ ျပန္လည္ေဆးသုတ္မြမ္းမံထားေသာ္လည္း ေဟာင္းႏြမ္းယိုယြင္းေနသည္ကို အတိုင္းသားျပေနသည္။ ၎က ဗိုလ္ ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး၏ ဟာသဉာဏ္ရႊင္တတ္ပံုႏွင့္ မိသားစုအေပၚ ခင္တြယ္တတ္ပံုကို မိမိကို မိတ္ဆက္ေပးသည္။ အေပၚထပ္တြင္ ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲ ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးခင္ညြန္႔၏ အႀကီးတန္းလက္ေထာက္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးသိန္းေဆြက ေနာက္ ထပ္ ရွင္းျပရန္ ေစာင့္ေနျပန္ေသးသည္။ ေသခ်ာသည္မွာ သူက မိမိ၏ အေၾကာင္း လွ်ဳိ႕၀ွက္ဖိုင္ကို ဖတ္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။
"ခင္ဗ်ားက က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံကို ေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ သေဘာက်ပံုရတယ္" ဟု သူက ေျပာလာခဲ့သည္။ "အခု ခရီးစဥ္က ဒုတိယအႀကိမ္လား၊ တတိယအႀကိမ္လား" ဟု ဗိုလ္မွဴးႀကီးသိန္းေဆြက ေမးသည္။
က်ေနာ္က " အမွန္ေျပာရရင္ ၁၃ ႀကိမ္ေျမာက္ပါ" ဟု ျပန္ေျဖခဲ့သည္။
သူအံ့ၾသသြားခဲ့ပံုရသည္။ နံပါတ္ကိန္းဏဂန္းမ်ား ႀကီးစိုးေနသည့္နယ္ေျမတြင္ ဤကိန္းဂဏန္းသည္ပင္ မိမိအတြက္ ကံေကာင္းေစသည့္ ကိန္းဂဏန္းျဖစ္ခဲ့ပံုရပါသည္။
DOMINIC FAULDER ေရးသားသည့္ Memories of 8.8.88 ကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။
;)
အႀကီးၾကည့္ရန္ ႏွိပ္ပါ။
0 ရဲ႔ အျမင္:
Post a Comment